من همونم که همیشه

غم و غصم بی شماره

اونیکه تنهاترین

حتی سایه ام نداره

این منم که خوبیامو

کسی هرگز نشناخته

اونکه در راه رفاقت

همهُ هستی شو باخته

هر رفیق راهی با من

دو سه روزی همسفر بود

ادعای هر رفاقت

 واسه من چه زود گذر بود

هر کی با زمزمهُ عشق

دو سه روزی عاشقم شد

عشق اون باعث زجر

همهُ دقایقم شد

اونکه عاشق بود، عمری

از جدا شدن می ترسید

همهُ هراس و ترسش

به دروغش نمی ارزید

چه ثمر از این نجابت

وقتی قد سر سوزن

          به وفا نکردیم عادت
              
      ممنون از سیاوش(قمیشی)
                که همیشه شعر آهنگ هاش

                                         حرف های این دل دردمند من...