سلام به دوستای گلم... 

تا امسال که نزدیک به چهار پنج ساله 

دارم تو این وب می نویسم همیشه 

بخاطر لطفی که بهم داشتید به این 

فکر می کردم که چقدر ما بروبچ وبلاگ نویس 

شعور داریم و به یاداشت های هم احترام  

می زاریم!! 

همیشه تو نظراتم این قبیل آدما واسم 

نظر میذاشتن: 

آنسان های عاشق 

انسان های رنج کشیده 

انسان های دل نازک 

انسان های رمانتیک 

و.... 

اما باید بدونین این بار دو تا انسان 

بدبخت و عقده ای 

که دلم واسشون خییییییلییییییی 

سوخت نظر دادن و بهم حسابی لطف 

داشتن!!! 

و البته که انقدر بزدل بودن که 

جرات نکردن نشونی وب بزارن!! 

البته اگه وب نویس باشن!!! 

و اگه اصلا این دو اسم یک نفر 

نباشه!!!وای که چه بیچارست این 

آدم...واقعا باید بگم: 

آخیییییییییییییی!!!! 

واسه این دو عزیز بسییییییییار 

متاسف هستم که تا این حد دلاشون 

تاریک و تاره...تا این حد بدبختن 

که به یه نوشه ی که از دل نوشته 

شده حسودی کردند...آخیییی!! 

برای دونستن این عزیزان عقده ای 

باید بگم من از صمیم قلب می نویسم... 

می نویسم تا شاید تلنگوری باشه 

واسه اون دسته از زوج هایی که تو 

زندگی کمبود عشق و عاطفه دارن. 

می نویسم تا به خودشون بیان و بگن 

چرا ما اینطور نباشیم؟ 

من واسه افراد ندید بدید نمی نوسیم! 

چون قصه ی عشق و عاشقی خیلی 

وقت از تاریخش می گذره و مختص 

من و همسرم نیست...واقعا موندم به 

چی حسادت کردید؟ 

خیلی بدبختیت اگه به عشق و محبت 

دیگران حسادت می کنین!!! 

در جواب اون دوست گرامی که فرموده 

بودن فهمیدن من دبی رفتم هم 

باید عارض بشم خدمتشون که من 

چهارده سال اونجا بودم و اصلا واسم 

مثل شما ندید بدید ها جای جالبی نیست! 

هر وقت این مطلب رو خوندید یکم با  

خودتون روراست باشید و به  

خودتون بگید: 

واقعا من تا این حد حقریم که....  

راستی این رو آخر بگم این بنده ی 

خدا خیلی شوت از اینتر نت... 

چون یه بار به اسم نیکتا یه بار 

به اسم کیانا نظر داده اما هر دو آی پی 

از یه جاست!!! 

به زودی هم بهتون می گم از کجا 

داره می نویسه تا یکم بهش 

بخندید!!!